Spacer

Zakładam sportowe buty

Ubieram bluzę z kapturem

Zapinam kamizelkę

Wkładam słuchawki do ucha

Puszczam radio w telefonie

Otwieram aparat w telefonie

I idę przed siebie

Nie myśląc

Mając czas tylko dla siebie

I czuję, że właśnie żyję

To jest to, z czego czerpię radość

moc i trochę pozytywnej energii

Idąc czuję każdy mięsień

Czuję powiew wiatru, który otula moją twarz

Czuję promień słońca, który smuga moje policzki

Słyszę śpiew ptaków, które roztaczają piękną muzykę dla uszu

Widzę każde drzewo, każdą szyszkę, przyrodę budzącą się do życia

Właśnie wtedy, kiedy spaceruję Czuję, Słyszę, Widzę i Żyję!

Jak wiadomo od zawsze kocham spacerować. Mieszkając w Bydgoszczy, by nie siedzieć w 'czterech ścianach' wychodziłam na ulicę i spacerowałam. Czasem to był półgodzinny spacer, niekiedy godzinny. Zdarzały się takie chwile, które przeobrażały się w dwugodzinny chód po tym mieście. Brałam wtedy aparat, telefon i fotografowałam to, co roztaczało się przede mną.

No i od tamtej pory miałam sporą przerwę, prawie 8 miesięczną przerwę. Dla mnie, mojego organizmu była to zbyt duża przerwa, dlatego:

Od jakiś niespełna dwóch/trzech tygodni powróciłam do spacerowania. Tym razem są to moje okolice - wieś, w której żyję. Piękne widoki, tym bardziej, że do pobliskiego lasu mam niepełna 1 kilometr. Możecie pomyśleć sobie, ze to mało, że codziennie powinnam tam być. Szczerze mówiąc ostatni raz byłam w lesie może jak byłam w 1 klasie liceum, czyli licząc jakieś (by nie skłamać) 8 lat temu. No cóż nic nie mam na swoje usprawiedliwienie. Jedynie mogę powiedzieć, że mnie nie ciągnęło, że nie miałam czasu, że mi się nie chciało ruszyć przysłowiowych czterech liter. Wstyd mi i to bardzo, ale postanowiłam nadrobić swój wieloletni błąd.

Pierwszy spacer był krótki, około 2 km. Z każdym kolejnym 'treningiem' zwiększałam długość chodu. Dzisiaj pobiłam swój rekord. Trasa wynosiła 6,23 km. Czas spaceru 1 h 05 minut. Dla niektórych może to być niezadowalający wynik, dla mnie jest to jakbym wygrała w totka albo zajęła pierwsze miejsce. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta. Tydzień temu w tym samym czasie przeszłam jedynie niecałe 5 km. A dzisiaj zwiększyłam trasę, a czas pozostał ten sam. Jestem z tego mojego osobistego wyniku dumna. Dumna, dlatego że wyszłam, że wzięłam się za siebie, że poprawiam swoją kondycję, że poznaję swoją okolicę, las i uśmiecham się pod nosem, bo spacer/spacery dodaje/ą mi wiele energii, że to jest tylko mój czas, mój spacer. Tylko ja wyznaczam trasę, chodzę tam, gdzie chcę i  przy tym fotografuję to, co mnie otacza:

Możecie zapytać, dlaczego nie biegam, tylko spaceruję? 

Odpowiedź jest prosta, bo bieganie nie jest dla mnie, nie czuję tego, nie odczuwam tych pozytywnych emocji co przy chodzeniu, bo za bardzo umykałaby mi natura, przyroda, otoczenie, które chcę poznać, a spacerując idę w swoim własnym rytmie.

Staram się przynajmniej dwa razy w tygodniu spacerować, niekiedy wychodzi mi nawet i trzy takie spacery. Ilość zależna przede wszystkim od czasu, jakim dysponuję.

Zdjęcia są ukazane z kilku moich 'treningów'