...

"Nie stój nad mym grobem i nie roń łez. .." 

Nie stój nad mym grobem i nie roń łez.

Nie ma mnie tam; nie zasnąłem też.

Jestem tysiącem wiatrów dmących.

Jestem diamentowym błyskiem na śniegu lśniącym.

Jestem na skoszonym zbożu światłem promiennym.

Jestem przyjemnym deszczem jesiennym.

Kiedy tyś w porannej ciszy zbudzona,

Jestem ruchem - szybkim, wznoszonym,

Ptaków cichych w locie krążących.

Jestem łagodnym gwiazd blaskiem nocnym.

Nie stój nad mym grobem i nie roń łez.

Nie ma mnie tam; nie zasnąłem też.

Nie stój nad mym grobem i nie płacz na darmo.

Nie ma mnie tam. Ja nie umarłem

Mary Frye

Jakieś dwa/trzy dni temu w internecie napotkałam na ten wiersz, który dał mi wiele do myślenia... Musiałam pierw przerobić go w głowie, zanim napisałam tych kilka słów...

Słowa, które dotarły do najgłębszego zakamarku duszy, wywołały na samym początku łzę, a potem uśmiech na twarzy... Słowa te pomagają mi się uporać (w jakiś sposób) z traumą... Słowa, dzięki którym zrozumiałam dlaczego tak pokochałam naturę, zachody, wschody słońca, promienie słońca, wiatr, który okala mą twarz; dlaczego kocham niebo, uwielbiam patrzeć na chmury, słuchać śpiewu ptaków... Słowa, dzięki którym zrozumiałam dlaczego wszystko utrwalam na zdjęciach. Słowa, dzięki którym wiem dlaczego fotografia stała się moim całym światem..... Dzięki temu wszystkiemu czuję Jego obecność, widzę znaki...

Zawsze wieczorem, kiedy idę spać pierw spoglądam na niebo, na gwiazdy, które lśnią wysoko na niebie i przypominam sobie cytat: "Gwiazdy to dziury w niebie, przez które świeci na Nas Miłość Tych, co już odeszli. Spójrz w gwiazdy, uśmiechnij się i nie smuć się." ("Czekając" na Anioły Cathy Glass) I to mi pomaga.

Wiem, że potrzeba dużo czasu, żebym na dobre się z tym wszystkim pogodziła, ale także wiem, że raz na miesiąc, tego dwudziestego drugiego dnia zawsze uronię łzę smutku i żalu...