Uśmiech?

"Wiem jak ułożyć rysy twarzy, by smutku nikt nie zauważył."

Szymborska W.

Nikt nie wie, Nikt nie zauważa, albo nie chce zauważyć, ile kosztuje mnie jeden uśmiech. Uśmiech, który jest gorzki, bez wyrazu, z uciekającymi oczami.

Miniony weekend spędzony był pod znakiem takiego uśmiechu. Rodzinne spotkania, które były bardzo dziwne, przygnębiające, z wielką dozą dystansu do siebie, do osób, które można powiedzieć, że są (a może były) bliskie. Z całą pewnością czas, zrobił swoje. Czas, który zniekształcił czyste relacje.

Co można komuś powiedzieć, jak ostatnio się widziano i zamieniło się kilka słów równy miesiąc temu. Przecież cały czas o pogodzie, o duperelach nie można mówić. Po kilku minutach wspólne tematy się kończą, a zaczyna się dziwna, gęsta atmosfera.

Może, dlatego nie lubię takich, rodzinnych wizyt, gdzie w każdej sekundzie brakuje duszy towarzystwa, gdzie najmniejsze słowo przypomina o tych czasach, które już się nie powtórzą.

Przypominam obrazy i porównuję do obecnych, minionych chwil. Zmiany są bardzo widoczne. Zmiany, do których nie umiem się przystosować, ogarnąć i przetrawić.

Do świąt (Wigilii) zostało niecałe 9 dni. Czy ja 'to' przetrwam, czy dam radę? Po raz kolejny boję się. Jedynie czego chciałabym to jest to, żeby tych tegorocznych świąt nie było. Tak, to byłoby dla mnie, w tej chwili najlepsze.