Zagubieni

Mam za dużo na głowie. Nie o wszystkim pamiętam. Zaczęłam nawet pisać w brudnopisie, na marginesie, co powinnam kupić, co zrobić w danym dniu. Nie wyrabiam. Odkładam większość rzeczy na jutro. A co za tym termin ich zrealizowania jest nieokreślony. I tak pęcznieją, że później nie wiadomo w co, ręce mam włożyć. W jednym momencie w padam na fajny pomysł i kiedy nie napiszę na marginesie, namysł ten odlatuje w nicość. Coraz bardziej nie dotrzymuję obietnic. Ponownie się zamykam. Nie zależy mi już na niczym. Robię coś, bo muszę, a nie że chcę. Odgradzam się od innych muzyką. Nic mnie nie obchodzi. Chciałabym przeleżeć w łóżku cały dzień. Czuję, że jednego dnia robię krok naprzód.  Natomiast następnego dnia robię dwa kroki w tył. I tak dzień, za dniem. Czuję szarość wokół siebie. Jestem zagubiona. Nie potrafię odnaleźć odpowiedniej drogi powrotnej. Nauczyłam się nie planować, nie myśleć o przyszłości. Kiedy mam zaplanowany, chociaż jeden dzień, to zawsze, ale to zawsze nic nie jest tak, jak powinno być. Dni lecą, jak szalone. Idę spać w niedziele, a budzę się rano w piątek. Czas, jakbym chciała go na chwilę zatrzymać. Jestem obojętna. Wspomnienia z dwojoną siłą atakują. Znowu atakują. Nie pozwalają mi zapomnieć. Odetchnąć. Nie myśleć.

Dzisiaj stało się coś dziwnego, co w przeszłości, nigdy nie miało miejsca. 

Zawsze wychodząc z domu, czy z mieszkania sprawdzam dwa razy, czy wszystko zabrałam. Czy mam to co mi będzie potrzebne. Dzisiaj tego, nie zrobiłam. Nie sprawdziłam. I w ostateczności zapomniałam zabrać ze sobą portfel. Kiedyś zdarzyło mi się nie zabrać listy zakupów. Wtedy sobie poradziłam. Przypominałam sobie w głowie zrobioną uprzednio listę. Dzisiaj niestety musiałam wrócić się po portfel. Niestety z pamięci nie wytworzę kasy ani ważnych dokumentów. Dobrze, że wpadłam przed kasą, żeby najpierw wyciągnąć portfel a później wyłożyć zakupy. Musiałam mieć fajną minę, gdy przeszukałam całą torbę i w ostateczności nie znalazłam tej ważne rzeczy. Pierwsza moja myśl: zgubiłam, ewentualnie ktoś mi go ukradł. Po chwili namysłu odtworzyłam obraz miejsca, gdzie ostatnio go położyłam. Nie myśląc, zakupy zostawiłam, przeprosiłam kasjerkę i udałam się w drogę powrotną. Wchodząc do pokoju od razu rzucił mi się w oczy. Spokojnie, z klasą leżał sobie na półce, na przeciwko mojego łóżka. Wzięłam go i wyszłam z mieszkania. Zakupy zrobiłam po raz drugi. 

Jestem chaotyczna. Tak jak, chaotyczny jest ten wpis i cały ten blog.