Krok wstecz ...

Ponownie:

Wspomnienia atakują. Wspomnienia ranią. Wspomnienia bolą. Wspomnienia powodują niechciane łzy. Nie umiem się, im przeciwstawić. Dzisiaj nie potrafię przekształcić wspomnień w dobrą domenę. 

"Każde wspomnienie jest jak papierowy kwiat z rękawa magika. Najpierw niewidzialny, a po chwili barwny, namacalny, aż dziw, że tak długo pozostał w ukryciu. I podobnie jak tych papierowych kwiatów, tak wspomnienia raz wypuszczone na świat, też nie sposób upchnąć z powrotem"

J. Picoult

 

Dzisiaj czuję się źle, za bardzo przytłoczona, pomimo że na dworze jest zima - moja zima, taka jaką lubię - słoneczna i bardzo mroźna. Dzisiaj nawet na spacer nie mam ochoty. Tym bardziej na jakąkolwiek książkę. Dzisiaj, tam w duszy poczułam mroźną zimę, gdzie brakuje miejsca na uśmiech, radość i plany.

Czuję, że dzisiaj zawróciłam z obranej drogi, zrobiłam krok wstecz, powróciłam do punktu bez wyjścia. Czuję, że dzisiaj stoję, ponownie stoję na początku wielkiego zakrętu, tak jak wtedy, tak jak równe 7 miesięcy temu. 

Nie wiem, czy to przez tą małą rocznicę, czy przez te wspomnienia - dostrzegam znaki na swej drodze, jednak nie potrafię pójść, złapać i zrobić kolejny, jak ważny krok dalej - przeskoczyć do punktu, w którym byłam wczoraj.

Dzisiaj - tak odbiega.

Dzisiaj - to nie mój dzień

Dzisiaj - to nie ja.

Dzisiaj - to łzy

Dzisiaj - to Ty