Niebo się do mnie uśmiechnęło

Wczoraj. Godzina jakoś tak koło 19.30. Nagle jakiś głosik we mnie podpowiedział, żebym wyszła z czterech ścian, zabrała ze sobą aparat fotograficzny i się przespacerowała. Akurat moment był wyśmienity. Raz, że nie padało. Dwa było ciepło, no i słońce powoli zachodziło. 

Szczerze to w ogóle nie chciałam już wychodzić. Drzwi od domu były już pozamykane, ja przygotowana do oglądania filmu, w piżamie praktycznie leżałam już w ciepłym łóżku. Jednak głosik ten był uparty i ciągle mówił wyjdź, przejdź się. I tak właśnie zrobiłam. Ubrałam się ponownie, w ciepłe ciuchy, założyłam kurtkę i buty, i wyszłam. 

Nawet nie zrobiłam kilka kroków od domu. Jedynie co przeszłam prze bramkę i ustałam na drodze i ujrzałam coś takiego:

Pomyślałam: "Wow, ale to jest piękne. Tak jakby Niebo się do mnie uśmiechnęło" Wzięłam aparat i zrobiłam temu zjawiskowi zdjęcie. 

I już nie potrafiłam wrócić do domu. Stałam, patrzyłam i robiłam zdjęcia. Byłam zachwycona. I nadal jestem. Po tym zjawisku przeszłam się. Zaczęłam także robić inne zdjęcia (nawet mam już zdjęcie do Rudej Zabawy, do kolejnego tematu jakim jest Zapach). Powstało coś takiego:

Z jednej strony niebo było już różnokolorowe od barw. Z drugiej strony było jasnoniebieskie poprzecinane białymi chmurami. W pewnym momencie mój wzrok padł na jedną chmurę i znowu na mej twarzy zagościł szczery uśmiech:

I od wczoraj zastanawiam się, czy aby czasem Niebo, i Ktoś tam, nie zostawia dla mnie jakiś specjalnych znaków, które swoją formą przekazują, że Jest, opiekuje się i że ja nie jestem sama, że wystarczy, żebym swoją twarz skierowała ku górze, choć na chwilę, a będzie dobrze.