Droga i nowy sprzęt

Post ten miał być napisany przed południem, jednak zadania domowe nie uniemożliwiły mi opublikowanie tego co chciałam powiedzieć i od tamtej pory wiele się zmieniło.

Zacznijmy od początku.

Zastanawiałam się, czy moja podświadomość znowu nie zdominowała mnie za sprawą snu, czy to, co śniło mi się jest ważne i czy warto mi jest zastanawiać się, zanalizować wszystko. Wiem, że po przebudzeniu czułam się rozbita i bardzo niewyspana. 

W śnie nic szczególnego się nie działo. Nie było żadnych drastycznych momentów, nie latałam. Jedynie pojawiła się długa, szeroka, kręta i pomarańczowa droga, którą wędrowałam. Sen właśnie ten opierał się na mojej wędrówce. Szłam w jakimś wyznaczonym kierunku, gdzie szukałam osobę, z którą umówiłam się, że mnie zabierze (podwiezie) do domu. Jednak osoba ta nie zjawiła się w umówionym miejscu i czasie, dlatego postanowiłam wyjść jej na spotkanie, a nóż widelec mnie zauważy. Po drodze mijałam wszystko - okoliczne drzewa, pagórki, budynki, kukurydzę, w oddali rozprzestrzeniał się las. Przede mną na horyzoncie brylowało słońce, które oślepiało mnie. Pomyślałam nawet, że by wyszło niezwykłe zdjęcie. Tylko, że akurat w tamtym momencie nie miałam przy sobie ani telefonu, ani aparatu, więc musiałam obyć się bez fotografii. W czasie wędrówki spotykałam przeróżnych ludzi - obcych osób, jak i znajomych, których pytałam się, czy akurat nie widzieli P. (osobę, z którą byłam umówiona - daleki znajomy), czy nie wiedzą, gdzie mogę znaleźć, czy o mnie pamięta. Wiem, że byłam coraz bardziej niespokojna, martwiłam się, ale szłam, nie poddawałam się.

Niestety nie wiem co dalej się wydarzyło, ponieważ raptownie się zbudziłam. Przez dłuższy czas obraz ten nie dawał mi spokoju, nadal o nim myślę. 

Pomimo poczucia niepokoju starałam się wypełniać to, co zaplanowałam, chociaż w głowie ciągle miałam obrazy ze snu. Kilka godzin z H. pomogły mi chwilowo zapomnieć. Można powiedzieć, że się rozluźniłam. Nabrałam dystansu. Już w głowie nie wałkowałam snu. Zostawiłam go spokoju. Całą uwagę skupiłam na H.

Preludium mojego dobrego nastroju i zlikwidowania negatywnych emocji był zakup sprzętu, nad którym zastanawiałam się kilka tygodni. Stwierdziłam, że raz kozi śmierć i kupiłam aparat. Ja na sprzętach się nie znam, na technologi tym bardziej więc po szczegółowej rozmowie z Panem ze sklepu zdecydowałam się na kompaktowy aparat. Na tą chwilę jestem bardzo zadowolona. Instrukcję przeczytałam dopiero wieczorem, kiedy miałam czas, a do tego czasu zrobiłam kilkanaście zdjęć. I powiem, że robi wrażenie i baarrdzo widzę różnicę w jakości zdjęć między aparatem z mojego telefonu, a tym co zakupiłam. Będę się uczyć, pewnie instrukcje przeczytam jeszcze kilka razy, ale najbardziej będę się cieszyć nową moją przygodą. 

Już nie mogę doczekać się tych moich spacerów po mojej okolicy, jak i po ulicach Bydgoszczy. Tak. Coś się dzieje i tym razem to jest coś fajnego. Widzę świat w pastelowych barwach.

A moje niebo jest nieziemskie.

Można powiedzieć, że od dzisiaj na blogu będą pojawiać się zdjęcia, już w lepszej jakości, chociaż zdjęcia te, które zostały zrobione przez komórkę również zostaną opublikowane, jednak już w swoim odpowiednim czasie.

Dobrej Nocki.