Cztery światy

Jedna piosenka, jedna rozmowa, jedno zdanie, jedna książka wywołuje wszystko to, co starannie próbowałeś poupychać w najdalszych zakątkach swojej duszy; rozdrapuje jeszcze niezabliźnione rany i wszystko zasłania swymi czarnymi chmurami, zasłania piękno dnia i próbuje człowieka załamać, zgnieść i wypluć z otchłani czarnej rozpaczy.

Od paru dni zastanawiam się, dlaczego zaprzestałam piec, dlaczego porzuciłam swoją pasję i nie mogę odważyć się, żeby ponownie stanąć za ladą, za piekarnikiem i mieszać ze sobą wszystkie składniki, wszystkie pasujące do siebie elementy? Nie potrafię, jednoznacznie odpowiedzieć na dręczone mnie pytanie. Nie umiem, nie chce. Boje się przyznać sama przed sobą, że to już nie to samo, co kiedyś, że nie wkładam wystarczająco dużo serca, że spod moich rąk nie wychodzi to, z czego byłabym dumna i cieszyła się jak dziecko; bądź, że nie ma tej osoby, która by mnie motywowała do działania i z chęcią wszystko kosztowała. Pamiętam, że miałam pewien okres bezczynności, że kuchnia mnie odciągała, że nie potrafiłam spojrzeć na narzędzia kuchenne, że wywoływały we mnie ból. I coraz bardziej przekonuje się, że obecnie to samo dzieje się ze mną. Kiedyś potrafiłam z błyskiem w oku opowiadać o swoich planach, o swoim marzeniu, o swojej cukierni, nawet zaczęłam robić biznesplan, szukałam idealnego miejsca, budynku, w głowie widziałam obraz jak to ma wyglądać, teraz boje się tych planów, nie umiem marzyć, nie czuję gruntu pod nogami, dlatego po raz kolejny odsuwam to co było dla mnie ważne, w czym się realizowałam i co uwielbiałam.

Przez ostatnie tygodnie próbowałam zapomnieć, nie czuć, nie myśleć. Chciałam iść przed siebie, nie patrząc na to, co zostawiam, nie czuć się winna i nie mieć do siebie żalu. 

Dzisiaj wszystko powróciło za sprawą jednej książki. Nie będę się o niej rozpisywać, bo nie o to mi tu chodzi. Wspomnę jedynie, że była to opowieść Michelle Richmond "Rok we mgle". I wszystko powróciło ze zdwojoną siłą. Najbardziej odczuwam poczucie winy przede wszystkim do samej siebie. Bardzo łatwo komuś jest wybaczać, najtrudniej jest wybaczyć samemu sobie. Pomimo, że staramy się normalnie funkcjonować to nie jest to samo co było. Ja jestem inna, Oni (rodzina) są inni, wszystko się zmieniło. W głowie wszystko buzuje, wewnątrz toczy się walka, a na zewnątrz jest ostoja, spokój i pozory. 

Wielką kreską oddzielam swoje cztery światy. Świat w Bydgoszczy ze światem, który toczy się w domu oraz ze światem, który prowadzę tutaj na blogu.

Najbardziej utożsamiam się właśnie z tym światem, bo dzięki niemu funkcjonuje i myśli, które mogę tu wypisać nie zżerają mnie od środka. Piszę bo mi to pomaga. Piszę bo inaczej nie umiem i nie chcę, bo boję się poczuć gorzki smak wypowiedzianych na głos słów.

Świat z domu nie zna tego świata. Część światu z Bydgoszczy zna ten świat. Świat z Bydgoszczy i świat z domu są sobie obcy i pewnie nigdy nie połączą ze sobą nici porozumienia.

Rozdarta jestem między tymi trzema światami, do których dołącza ostatni ten najgorszy świat. Świat mojego umysłu. Przez niego jestem rozchwiana emocjonalnie, wstaje i upadam, śmieje się i płaczę.

"Może to jest jeden z powodów, dla których zajęłam się fotografią. Jeśli zdjęcie nie zostanie zmontowane, to wszystko, co się na nim pojawi, naprawdę tam jest. To wersja historii, której można zaufać, nawet jeśli ta historia widziana jest oczami jednej osoby. Mimo nieuniknionego elementu zniekształcenia, mimo różnic pomiędzy tym, co widzi oko, a co zapisał aparat, zdjęcie wciąż pozostaje dowodem, obrazem historii, uchwyconym na kliszy momentem, który jest bardziej wiarygodny od ludzkiej pamięci."

"Rok we mgle" Michelle Richmond