Barwy, jazda i twarz

Małymi krokami wracam do koloru. Barwniej patrzę na świat. Więcej zakładam kolorystycznych dodatków do stroju. Bardziej szukam ciepłych barw, które mnie otaczają. Próbuję unikać ciemności. Próbuję czerpać z mroku korzyści, a nie tylko pozwalać wchłaniać się w ciemne odcienie. Potrzebuję pastelowych tonacji. Potrzebuję słońca by zbliżyć się do nadziei, do uśmiechu, do radości.

Dzisiaj po raz kolejny zrealizowałam swój cel, swoje postanowienie. Nie będę się rozpisywać, nie chcę się powtarzać, bo o tym samym pisałam już na początku stycznia (tutaj). Powiem jedynie, że uwielbiam jazdę, niezależność. Nie lubię kogoś prosić o pomoc, bo dla mnie to jest oznaka słabości. W ostatnim czasie za często byłam słaba, za często prosiłam, nie zawsze otrzymywałam pomocną dłoń, dlatego od dzisiaj sama będę swoim kierowcą. Tak postanowiłam i nic nie zmieni mojego zdania. Jazda, szybka jazda, muzyka, droga, która rozprzestrzenia się przede mną - wtedy wiem, że żyję, wtedy jestem tylko Ja. Robię coś dla siebie. 

No i druga twarz, tzn. szóste zadanie fotograficzne. Chciałam nawet z niego zrezygnować, bo było dla mnie za trudne, nie wiedziałam jak ugryźć, z jakiej strony zabrać się. Po namowie zdecydowałam się, że się nie poddam, że zrobię zdjęcie dla siebie, nie dla punktów (po przeczuwałam, że nie zachwyci, że nie zostanie zrozumiane) i w piątek przesłałam.

Temat wymyśliła Julia K. 

Well we all have a face
That we hide away forever
And we take them out and show ourselves
When everyone has gone

Cóż, każdy z nas ma twarz,

Którą na zawsze ukrywa

I pokazuje ją tylko sobie samemu

Kiedy wszyscy już pójdą

Temat bardzo ambitny, bardzo ciekawy, choć z drugiej strony bardzo trudny. 

Zdjęcie robione było bardzo późno w nocy. Wewnętrzny głos mówił mi, żebym zrobiła tak, jak czuje, żeby było to tylko moja interpretacja, żeby nie było twarzy. Jestem indywidualnością, która robi wszystko po swojemu, inaczej niż wszyscy, różnię się od ludzi, nie tylko wyglądem, charakterem, ale także postrzeganiem świata. Jestem dziwna, bardzo wrażliwa, która próbuje w jakiś sposób ochronić część siebie, żeby ta część była tylko dla mnie. Część ta bardzo mocno świeci, ma jaskrawą barwę, gdzie wokół rozprzestrzenia się mrok. Z jednej strony udaje mi się ją ochronić, z drugiej natomiast jest pewne zawahanie, bo do końca nie jestem pewna, czy to jest dobre, przede wszystkim dobre dla mnie, bo bardzo często gubię się, nie rozumiem samej siebie, powoduje smutek, ale z drugiej strony czerpię z tego pewną energię, nie poddaje się i mobilizuje się do wstania i pójścia na przód. Kiedy nie ma ludzi jest w tej części smutek i mrok. Natomiast, gdy pojawia się człowiek część ta jaśnieje, odgania to, co było złe. Taka moja naturalna dwoistość.

Dlatego pojawiło się takie zdjęcie, a nie inne, bo Ja taka jestem, nie idę za tłumem, tylko podążam swoją własną ścieżką, dziwną, ale również piękną drogą.