Kocie piękno

W kolejnym zadaniu fotograficznym, którą autorką tematu była eNNka zastanawialiśmy się nad pięknem:

Zinterpretuj fotograficznie myśl Cypriana Norwida: 

"Bo nie jest światło, by pod korcem stało,
Ani sól ziemi do przypraw kuchennych,
Bo piękno na to jest, by zachwycało...."

W ubiegłym tygodniu nie miałam zbyt wiele czasu na spacerowanie, a tym bardziej na fotografowanie tego co mnie otacza, dlatego postanowiłam wysłać zdjęcie, które zrobiłam jakiś czas temu, a dokładnie w drugiej połowie lutego, kiedy uczyłam się obsługiwania nowego aparatu. Pogoda była wyśmienita. Świeciło słońce, czyste niebo i fantastyczne obiekty do fotografowania. Zawsze, kiedy spaceruję po swojej działce towarzyszy mi mój Sierściuch, tzn. mój kot. Chodzi za mną krok w krok, jakby mówił, że i on chce mieć jakieś zdjęcie. Nie wiele myśląc zrobiłam mu kilka zdjęć, na których wyszedł bardzo dostojnie i dumnie. 

Musiałam wybrać jedno zdjęcie. Najbardziej przemawiało do mnie te ostatnie, te jego duże, zielone oczy. Magnetyzują mnie i uspokajają.

Dlaczego takie zdjęcie? Dlatego, że dla mnie pięknem jest natura, zwierzęta. Zwłaszcza istoty ziemskie. Jak byłam młodsza, tzn. od końca podstawówki, aż do końca liceum nazywano mnie kocią mamą. Przydomek ten wiązał się tym, że to Ja zazwyczaj zajmowałam się kotami w domu, ja praktycznie zawsze byłam, wtedy kiedy kociła się nasza kotka, ewentualnie to ja pierwsza znajdywałam nowo co narodzone kocięta i to ja się małymi zajmowałam. I chyba dzięki temu nauczyłam się szacunku do życia, zwierząt, natury. Nauczyłam się jak zajmować się małymi istotami, jak o nie dbać. Dzięki temu pokochałam zwierzęta. I dzięki temu przez jakiś czas marzyłam o weterynarii. Jednak życie zweryfikowało te moje, dziecinne plany. Chociaż nie żałuję, bo przez ten czas studiów poznałam wiele wyjątkowych i fantastycznych ludzi.

Sierściuch miał już swój debiut (Tutaj i Tutaj) na tym bloga. Jednak nie potrafiłam przejść obok tego fantastycznego (dla mnie) zdjęcia.